قرن حاضر، قرن جنگ های صلیبی فرهنگی است!
آری؛ امروز به اعتباری می توان گفت که صاحبان قدرتهای برتر نظامی و صنعتی، مغول های با فرهنگ عصر حاضرند! صلیبیون قرن اتم اند! اما به جای شیهه اسب ها و برق شمشیر ها و غبار لشکرها، آنچه به کار آنها می آید و در همه جای جهان دیده و شنیده می شود، شیهه ی بی امانی است که از حلقوم رادیو ها و تلویزیون ها بر می آید و برق خیره کننده ای است که از چشم دوربین ها ساطع می شود و غبار عالمگیری است که از موج ماهواره ها و دکل ها بر می خیزد. امروز حاجت به قلعه کوب و منجنیق نیست. ماهواره ها و دکل ها، این منجنیق های مستقر در آسمان و زمین، از آخرین غروبگاه خورشید در مغرب، نخستین طلوعگاه او را در مشرق، هدف قرار می دهند، پیش از آنکه خورشید را فرصتی و فراغتی برای طلوع باشد.
این لشکرکشی فرهنگی، به ایلغار مغولی و قتل عام صلیبی و قلعه کوفتن و سر بریدن، منحصر و محدود نیست. میمنه ی سپاه، سر می برد، و میسره ی سپاه، دل می برد!
صاحبان قدرتهای برتر نظامی و صنعتی در قرن بیست یکم، "دجال"های عصرند، مرکوب آنان از هر سر موی، آوازی سر می دهد و آوازه ای در گوشها می افکند، چندان که گاه بسیاری از فرهنگسازان بشریت را نیز شیفته و فریفته خویش می سازد و کسانی را که خود در بستر تاریخی پدیدآورندگان فرهنگ و زایندگان تمدن و امهات علم و فضیلیت پرورش یافته‌اند، بر مرکوب می نشاند و به شوق خانه بخت و مدینه فاضله موعود غرب، از موطن ظاهری و باطنی شان در شرق بیرون می برد و در گریز از خراجات و خرابات شام، بارکش غول بیابان می کند! و چون این وضعیت بروز کرد باید ناله برآورد و گفت:
دلبران دل می برند اما تو جانم می بری
"لیلا خالد"
با نام تشکیلاتی
"شادیه ابوغزاله" (اولین زن چریک مبارز)
در سال ۱۹۶۹
برای نخستین بار
و به جهت
جلب توجه اذهان مردم جهان به فلسطین
و همچنین
آزادی فلسطینیان در بند رژیم صهیونیستی،
اقدام به هواپیما ربایی
از یک شرکت هوایی اسرائیلی کرد.
#نه_به_معامله_قرن
"قهرمان عصر ما" نام پنج داستان به هم پیوسته است که در سراسر آن تصویر زنده ی جوانی به نام "پچورین" خودنمایی می کند. پچورین یک فرد اشرافی تحصیل کرده و با استعدادی است که پیوسته درباره ی زندگی و خواهش های خویش می اندیشد و چون محیط مناسبی برای معرفی خود نمی یابد، قوایش را در زندگی بی حاصلی تباه می کند.
تصویر این جوان رمانتیک قرن نوزدهم که حلال مشکلات مهم عصر خود جلوه می کند؛ چنان استادانه پرداخته شده است که در محافل ادبی آن زمان غوغایی برپا کرد.
با "قهرمان عصر ما" نثر روسی تلطیف شده و بیش از پیش بلیغ و توانا گردید، و به خوبی از عهده ی مجسم کردن باریک ترین نکات روانی برآمد و راه را برای نویسندگان بزرگی چون "تورگنیف" و "داستایوسکی" و "چخوف" هموار کرد. "بلینسکی" منتقد بزرگ روسی می گوید: "قهرمان عصر ما نثر شاعرانه ای است که به تمام معنی حق عنوانی را که بر آن نهاده شده ادا کرده است".
لرمانتف شاعر و نویسنده مشهور روسی به سال 1814 در مسکو تولد یافت. زودتر از آنی که فکر می کرد مادرش مرد، و او در کشاکش بین پدر و مادر بزرگ به مادر یزرگ ثروتمند، مشهور و نسب دارش رسید، که البته اثرات عمیق این کشمکش ها و نیز جدایی های مکرر میان او و چند معشوقه اش بعدها در نمایشنامه های او به وضوح به چشم می خورد. 14 سال بیش نداشت که منظومه مشهور "ابلیس" را که معرف نبوغ و استعداد سرشار او بود سرود. از همان نوجوانی و جوانی با زبان های فرانسه، آلمانی و انگلیسی آشنا شد و علاقه زیادی به تئاتر، موسیقی و مخصوصا نقاشی ابراز نمود، چنانکه چندین پرده نقاشی از خود به یادگار گذارده است.
در سال 1830 برای تحصیل حقوق ی وارد دانشگاه مسکو شد، ولی علاقه بسیار او به ادبیات سرانجام باعث شد تا به رشته ادبیات همان دانشگاه منتقل شود. اما پیش از اتمام تحصیل به علت گستاخی رفتارش از دانشگاه اخراج شد. از این رو ناگزیر مدرسه نظام را به پایان رساند و به درجه افسری به خدمت پرداخت.
لرمانتف در ادبیات روسیه مقامی بلند دارد و با آن که یکی از بزرگترین شعرای رمانتیک روسیه است، از پایه گذاران سبک رئالیسم در ادبیات آن کشور نیز به شمار می آید. نظم لرمانتف نغز و پر معنی، و نثرش بسیار ساده و دلپذیر است. لرمانتف آثار متعددی دارد که از آن میان دو منظومه "ابلیس" و "نوراهب" و داستان "قهرمان عصر ما" بسیار مشهور است.
لرمانتف در سال 1841 بر اثر زخم دوئلی که علت آن بسیار بچه گانه بود، در سن بیست و هفت سالگی یعنی هنگامی که هنرش تازه به کمال رشد و قوت رسیده بود در گذشت.
توصیه می کنم جهت اطلاع از منظومه فکری و روزگار لرمانتف کتاب "میخائیل لرمانتف و مشرق زمین" را نیز مطالعه کنید.
بخشی از مقدمه قهرمان عصر ما که به قلم لرمانتف نوشته شده است:
قهرمان عصر ما بی شک تصویر است اما نه تصویر یک شخص بلکه این تصویر از روی عیوب و گناهان روز افزون تمام نسل معاصر ما تهیه شده است. شما به من خواهید گفت که انسان محال است تا این اندازه بد باشد اما من هم از شما می پرسم: شما که به وجود آن همه پهلوانان شریر "تراژیک" و "رمانتیک" معتقد بودید چرا اکنون در واقعیت "پچورین" تردید می کنید؟! و اگر تخیلاتی وحشتناک تر و پلیدتر از این تصویر شما را به خود مجذوب و مشغول می کرده، چرا این شخصیت حتی به فرض آنکه حقیقی نباشد، توجه شما را جلب نمی کند؟! نکند به دلیل آن باشد که این تصویر بیش از آنچه شما می خواهید حقیقت باشد؟!
.ممکن است بگوئید که از نمایاندن این حقایق عالم اخلاق بهره ای نخواهد برد، ولی اشتباه می کنید. آنچه تا به حال به مردم شیرینی خورانده اند کافی است و معده ی آنها از این همه شیرینی به هم خورده، اکنون دواهای تلخ و حقایق تند لازم است.
چند برش از میان ده ها برش زیبا و پر معنای نهفته در دل رمان به سختی انتخاب شده و در ادامه خواهد آمد.
اما قبل از این که به سراغ برش ها برویم، باید عرض کنم به ضرب المثلی برخوردم که ذکرش خالی از لطف نیست؛ و آن ضرب المثل"ما احمقان را چه به چای خوردن؟!" است که در فارسی چنین می شود: "ما را چه به این حرف ها؟!".
اما برش ها:
ادامه مطلب
آیا به عنوان یک ایرانی از ماهیت جشن های 2500 ساله ایران مطلع هستیم؟ آیا میدانیم اساسا عدد 2500 سال بعنوان نماد آغاز سلطنت کوروش کبیر چگونه محاسبه شده است؟ آیا میدانیم طراحان و برگزار کنندگان این جشن، که با هزینه مردم ایران برپا شد و در آن ایرانیان تنها به عنوان مستخدم سران غرب و شرق بکار گرفته شدند، چه کسانی بودند؟
صرف نظر از هزینه هاى هنگفت و نیز مفاسد فراوان این مراسم، طراحى و اجراى این برنامه به تمامى از سوى مجامع صهیونیستى صورت گرفت. على رغم تبلیغات ادعایى دربار پهلوى مبنى بر بزرگداشت 2500 سال سلطنت و پادشاهى در کشور ایران، واقعیت این بود که جشنهاى 2500 ساله، صرفا با هدف نکوداشت خاطره و تاریخ عزیمت یهودیان از بابل به ایران و بیت المقدس در زمان کوروش، در سال 539 قبل از میلاد برگزار شد. آن گونه که بعدها آشکار شد، محافل یهودى صهیونیستى در سال 1340 شمسى/1961 م، طرح و تمایل به برپایى این جشن را اعلام کرده بودند.
در سال 1961، صهیونیستها تصمیم گرفتند تا به منظور یادبود آزادى و رهایى ملت یهود از اسارتش در بابل، کنگرهاى با شرکت تاریخ نویسان برگزار نمایند. در تاریخ یهود آمده است بخت النصر دوم، پادشاه بابل، پس از آنکه اورشلیم را فتح کرد، یهودیان را به اسارت به بابل برد البته لفظ اسارت کلمه ایست که یهودیان برای مظلوم نمایی در تاریخ از آن استفاده کرده اند چرا که هنگامیکه بنی اسرائیل در بابل ساکن شدند به قدری از شرایط محل اسکان خود راضی بودند که حتی پس از آنکه کوروش پادشاه ایران به آنان اجازه بازگشت به بیت المقدس را داد حاضر نشدند به آن سرزمین بازگردند و تنها چندین تن از آنان برای باز سازی اماکن مذهبیشان به بیت المقدس رفته و پس از مرمت و باز سازی دوباره به بابل باز گشتند. به نقل از منابع یهود بنی اسرائیل به مدت چهل سال اجازه ورود به بیت المقدس را نداشتند، یعنى تا زمانى که کوروش کبیر، شاه پارس، بابل را در سال 539 پیش از میلاد به تصرف خود در آورد(اهل تحقیق تامل کنند که چرا با انکه کوروش از نژاد برتر نیست اما در متون یهودیان از "ما شیح" برشمرده می شود). یهودیان این زمان را تاریخی خوش یوم برای بنی اسرائیل میدانند به همین جهت از آنجا که قدرت ی یهودیان و صهیونیستها در دوران پهلوی افزایش یافته بود پیشنهاد برگزاری مراسم باشکوهی جهت یاد بود آزاد سازی یهودیان در این تاریخ بدست کوروش را مطرح کردند.
مشاور فرهنگى دربار که از گرایشهاى متکبرانه شاه مطلع بود. از شاه درخواست ملاقات کرد. در این ملاقات، تاریخ شناس معروفى که متأسفانه با تمام دانش خود از شخصیتى ضعیف و نفوذپذیر برخوردار است، او را همراهى مىی کرد و نظریه زیر را ارائه نمود:
"«به جاى آنکه بگذاریم اسرائیلى ها این بزرگداشت را منحصر به آزادى یهودیان از بابل، نمایند، چرا تأکید را بر ارزشهاى والاى کورش کبیر، شاه هخامنشى قرار ندهیم و به سلطنت رسیدن او را به عنوان یکى از زمانهاى پرعظمت عهد عتیق جلوه ندهیم، تا به این ترتیب نشان دهیم که سلطنت در ایران منشایى اصلى و تاریخى دارد؟"»
این پیشنهاد به نظر شاه خیلى جالب آمد. در آن زمان، بر اساس محاسبه کانون هاى صهیونیستى، سال 539 قبل از میلاد به عنوان مبدأ، با سال 1961 میلادى (1340 شمسى) یعنی زمانی که صهیونیستها پیشنهاد برگزاری این مراسم را به محمد رضا پهلوی دادند جمع شده و رقم 2500 سال به دست آمد.
در افشاى ماهیت این جشن، حضرت امام خمینى (قدس الله نفسه) مردم ایران را نسبت به ماهیت و اهداف برگزار کنندگان این مراسم هشیار و آگاه نمود:
«"کارشناس هاى اسرائیل براى این تشریفات دعوت شدند به طورى که خبر شدم و نوشتند به من، کارشناس هاى اسرائیلى مشغول به پا داشتن این جشن هستند و این تشریفات را آنها دارند درست مىکنند. این اسرائیل که دشمن با اسلام است و الان در حال جنگ با اسلام است. . به این ممالک اسلامى بگویید که نروید به این جشنى که اسرائیل دارد بساط جشنش را به پا میکند یا درست میکند؛ کارشناس هاى اسرائیل در اطراف شیراز دارند بساط جشن را درست میکنند. در این جشنى که کارشناس هاى اسرائیل دارند این عمل را میکنند، نروید."»
در یک اثر تحقیقى نیز در این باره چنین تصریح و تأکید شده است:" داستان آزادى یهود به دست کوروش در تورات نقل شده و جشن هاى 2500 ساله که محمد رضا پهلوى راه انداخته بود در واقع به خرج ملت ایران و به خاطر بزرگداشت این واقعه تاریخى محبوب یهودىها و با رهبرى و برنامه ریزى صهیونیست ها بود."
محافل یهودى و صهیونیستى نیز در این باره اعترافات جالب توجهى داشتند که یک نمونه آن یادداشت "لطف الله حی" است. لطف اله حى یکى از سران انجمن کلیمیان تهران، نماینده مجلس شوراى ملى، از مشاهیر و معاریف فراماسون و عضو برجسته تشکیلات صهیونیسم که ریاست "شوراى یهودیان ایران"در "شوراى مرکزى جشنهاى 2500 ساله" را عهدهدار بود، در مهر ماه 1349، طى اطلاعیه هایى در میان جامعه یهود ایران، در این باره چنین نوشت: در آزادى ملت یهود از اسارت بابل و آبادى خانه خدا و معبد دوم در اورشلیم صادر شد و نه تنها به منزله لوحه زرینى در بزرگى روحى و عظمت فکر انسانى شاهنشاهى ایران در تاریخ بشریت به یادگار مانده و هنوز هم می درخشد بلکه ماده تاریخ 2500 ساله جامعه یهودیان ایران شد. در حقیقت اعلامیه کورش کبیر ابتداى ست یهودیان ایران در ادوار عزرا و نحمیا و زر و بابل در این دیار مقدس به شمار میآید. فى الواقع جشنهاى سال آینده براى یهودیان ایران جنبه جشن 2500 ساله تاریخ ما [یهودیان] در ایران است. از این حقایق مهمتر آنکه این جشن ها در عهد سلطنت پرافتخار پدر تاجدار و انسان بزرگ قرن ما شاهنشاه آریامهر که به حق نزد یهودیان جهان کورش ثانى لقب گرفته است انجام میگیرد. به همین منظور از مدتها قبل از طرف شوراى مرکزى جشن هاى شاهنشاهى با شرکت گروهى از سرشناسان و افراد بصیر جامعه یهود، شوراى یهودیان ایران وابسته به شوراى مرکزى جشنهاى شاهنشاهى تشکیل و با مطالعه مستمر و عمیق و مشاورات لازم برنامه اجرایى جامعه ما [یهودیها] را در این باره تهیه نمود [.که] شامل اقدامات مفصلى در زمینههاى فرهنگى-بهداشتى جشنها و مشارکت جوامع مختلف یهودیان جهان است به موقع خود به اطلاع همگان خواهد رسید تا هر خانواده یهودى ایرانى سهم خود را در آن ادا نماید."»
محافل یهودى صهیونیستى با برگزارى جشنهاى مزبور، و تغییر تاریخ و تقویم هجرى شمسى ایران به تاریخ جعلی شاهنشاهى کوروش کبیر و در واقع «تاریخ و تقویم یهود ایران» سعى در تعقیب مقاصد خود کردند دو دلیل اصلی از برگزاری این مراسم یکی: تقویت مناسبات رژیم صهیونیستی با شاه و بهره برداری از تاریخ ایران در جهت حمایت از قوم یهود و تبلیغات بویژه در خصوص خدمات کوروش در آزاد کردن قوم یهود از یوغ پادشاه بابل و بدین وسیله تحکیم پیوندهای باستانی ایران و یهود در جهت حمایت و پشتبانی ایران از اسرائیل جعلی در زمان خطر و تحدید علیه رژیم جعلی اسرائیل بود.
اما شاه به دلیل فشار افکار عمومی ایران نتوانست بطور رسمی و آشکار از سران رژیم صهیونیستی در این جشن دعوت به میان اورد و مطبوعات رژیم اشغالگر به این علت شاه را مورد انتقاد و نکوهش قرار دادند.
دوم بهره برداری مناسبات اسرائیل جعلی و ایران با اعراب و ایجاد روابط پنهانی اعراب با اسرائیل جعلی در زمینه سازش و عدم حمایت از فلسطین بود. شاید حال بتوانیم دلیل توجه محافل صهیونیستی ایرانی و شبکه ها و سایتهای فارسی زبان ضد ایران را در تعریف و تمجید از کوروش کبیر و مدح جشنهای 2500 ساله دریابیم. چرا که از تهای صهیونیسم در دنیا، نسبت دادن هر شخصیت بزرگ و ملی به تاریخ یهود است تا علاوه بر جلب حمایت برای صهیونیستها حس ملی و وطن دوستی آن ملت (لطفا برای جلب هر چه بیشتر به صهیون داستان استر و مردخای را هم بخوانیم!) را با ت خاص خود به حمایت از صهیونیستها پیوند زنند.
منابع :
تکاپوی صهیونی در ایران معاصر، محمد تقی تقی پور.
ایران و رژیم صهیونیستی در دوره پهلوی دوم، سید هادی خسرو شاهی.
سایت صبح پیروزی
اسلام می خواهد جامعه اسلامی زنده بماند، و جامعه بدون این که بر محور عدالت بچرخد و حقوق مردم در آن جامعه محفوظ باشد، باقی نمی ماند. پیامبر اسلام حضرت محمد مصطفی فرمود: "المُلک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم". در جای جای قرآن کریم اشاره است به این که سبب هلاکت اقوامی ظلم آن ها بود: "و ما کان ربّک لیُهلک القری بظلمٍ و أهلها مصلحون؛ خداوند مردمی را که مصلح باشند، به سبب یک ظلم هلاک نمی کند". اغلب مفسران گفته اند مقصود از این ظلم، شرک است: "إن الشرک لظلمٌ عظیمٌ"؛ یعنی خداوند تبارک و تعالی مردم را اگر از نظر روابط اجتماعی و حقوق اجتماعی عادل باشند، به سبب کفر و شرک هلاک نمی کند.
من یک وقتی از مرحوم شهید بهشتی رضوان الله علیه پرسیدم وضع دادگستری چگونه است؟ ایشان رئیس قوه قضاییه بود. مسؤول همه مسائل قضایی در کشور بود. وقتی ایشان را سر کار گذاشتند، ما خوشحال شدیم. ما گفتیم _ چون شهید بهشتی خیلی توانا بود، خیلی قوی بود. _ الحمدلله بهشتی آمد، دستگاه قضایی دیگر اصلاح خواهد شد. یک مدتی گذشته بود. مثلا شاید ۷-۸ ماهی، یک سالی گذشته بود که ایشان رئیس دیوان عالی کشور بود. من گفتم چطور است وضع قوه قضاییه؟ نگفت قوه قضاییه را اصلاح کردیم. نگفت قوه قضاییه اشتباه دیگر نمی‌کند. یک جمله بسیار آموزنده و درست و متینی زد. گفت قوه قضاییه در جهت درست شدن دارد حرکت می کند. من گفتم کافی است. گفتم همین بس است. وقتی که در جا نمی زند. س و سکوت و رکود ندارد، حرکت دارد، آن هم در جهت درست، ما راضی هستیم.
بیانات آیت الله ای در جمع مردم نجف آباد، ۱۳٦۷/٠٤/٠۷.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
به نام خداوند بخشاینده مهربان
وَالْعَصْرِ ١
سوگند به این عصر و زمان
إِنَّ الإنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ ٢
که همانا انسان دستخوش خسران و زیان است
إِلا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ٣
مگر کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند و همدیگر را به حق سفارش و به شکیبایی توصیه کردند
درباره این سایت